کوه سوزنی درو

کوه سوزنی درو یا لس دروس (اِگوی د درو  Aiguille du Dru‎) کوهی است زیبا و پرعظمت که در توده‌ کوه مونبلان که در نزدیکی شهر شامونی واقع در رشته کوه آلپ فرانسه واقع شده است. سوزنی های لس دروس در شرق روستای بنام  لس پراز در دره شامونی است.ارتفاع این کوه، ۳۷۵۰ متر است. اگوی در زبان فرانسه به معنای سوزن است.

بلندترین قله این کوه بنام گراند درو به ارتفاع ۳۷۵۴ متر است. قله فرعی دیگر آن هم به نام پتی درو به ارتفاع ۳۷۳۳ متر نام دارد. هر دو قله در سمت غربی سوزنی وقته Aiguille Verte به ارتفاع ۴۱۲۲ متر قرار گرفته اند و توسط یک گردنه به ارتفاع ۳۹۶۷ متری به یکدیگر متصل می گردند. رخ شمالی پتیت درو به عنوان یکی از شش رخ عظیم آلپ شناخته میشود.

ستون جنوب غربی با عنوان “بوناتی” در سال ۲۰۰۵ به همراه مسیر به همین نام به دلیل ریزش سنگ از بین رفتند.

اولین صعود ها در سوزنی درو

اولین صعود به گراند درو توسط آلپینیست های بریتانیایی به نامهای کلینتون توماس دنت و جیمز واکر هارتلی به همراه دو گاید با نامهای آلکساندر برگنر و کی مارر صورت گرفت. آنان از طریق رخ جنوب شرقی در ۱۲ سپتامبر ۱۸۷۸ به این کوه صعود کردند.

دنت در توصیف صعودشان اینطور می نویسد:

کسانی که فعالیت های ما را دنبال می کنند ، و من فکر می کنم تعداد زیادی باشند ، شاید از عنوان چند نکته در مورد این قله خوشحال شوند. روی هم رفته ، جالب ترین سنگنوردی را که من با آن آشنا شدم در اینجا بود. هیچ پیمایش خسته کننده ای بر روی مورن ها وجود نداشت و قسمتهای برفی زیادی هم برای تراورس کردن در کار نبود. امکان صعود و بازگشت به شامونی در حدود بین ۱۶ تا ۱۸ ساعت وجود دارد. اما وقتی برف روی صخره ها باشد، مسیر اصلا ایمن نیست و در چنین مواقعی سنگها به طور آزادانه از دهلیزی که از بالا یخچال به سمت بالا میرود ریزش میکنند.

بهترین زمان برای اجرای برنامه در کوه سوزنی درو فصل های معمول ماه آگوست است. صخره ها استوار هستند و تفاوت خاصی با سیر قلل منطقه ندارند. از لحظه ای که یخچال را ترک میکنید سنگنوردی آغاز میشود و دست ها به مانند پاها به کار گرفته میشوند. در بعضی قسمتها که سنگ سرد یا صیقلی هستند سختی مسیر افزایش خواهد یافت. در وضعیت هوای بد، دهلیزهای سوزنی درو تبدیل به منطقه مین و آماده برای حوادث خواهند شد.

دنت ، ۱۸۷۸

اولین صعود پتی درو Petit Dru

اولین صعود کوه سوزنی درو در سال پس از آن یعنی ۲۹ آگوست ۱۸۷۹ توسط شارلت استراتون، پی.پایوت و اف. فولینت از طریق رخ جنوبی و مسیر جنوب غربی انجام گرفت. اولین تراورس هر دو قله توسط فونتین و راوانل در ۲۳ آگوست ۱۹۰۱ انجام شد. اولین صعود زمستانی دو توسط آرمند شارلت و کامیل دووسو در ۲۵ فوریه ۱۹۳۸ صورت پذیرفت.

 

جبهه های غربی و جنوب غربی کوه

این دو جبهه سنگی به ارتفاع ۱۰۰۰ متر ریزش های جدی در سالهای ۱۹۵۰، ۱۹۹۷، ۲۰۰۳، ۲۰۰۵ و ۲۰۱۱ داشته اند که این ریزش ها بر ساختار کوه تاثیر گذاشته و تعدادی از مسیرها را نابود کرده است.

اگر چه در زمان اولین صعود جبهه شمالی توسط آلین و لنینگر در ۱۹۳۵، به نظر آلین رخ غربی غیرقابل صعود انگاشته شد. اما تیمی از کوهنوردان شامل داگوری، ماگنون، براردینی و لاین توانستند در طی یک سری از تلاشها در ۵ جولای و ۱۷-۱۹ جولای ۱۹۵۲ با استفاده از صعود مصنوعی به آن فایق شوند.

در ۱۷ تا ۲۲ آگوست ۱۹۵۵، کوهنورد ایتالیایی والتر بوناتی یک مسیر سخت را به صورت انفرادی در ستون جنوب غربی پتیت درو مسیری را صعود کرد که به (ستون بوناتی)مشهور شد. این مسیر مانند بسیاری دیگر از مسیرهای رخ غربی به دلیل ریزش سنگ دیگر وجود ندارد. در سال ۱۹۶۲ دو کوهنورد امریکایی به نامهای همینگ و رابینز از مسیر با نام مستقیم امریکایی یا امریکن دایرکت از مسیر عمودی تر همین جبهه کوه را صعود کردند.

گردآوری و ترجمه:امیر سعید احمدی