در تابستان سال ۲۰۰۲، صعود دیواره شمالی آیگر به سبک پیشگامان صورت گرفت که در نوع خود کم نظیر بود. این صعود توسط دو کوهنورد سوئیسی به نام‌های اشتفان سیگریست (Stephan Siegrist) و میخایل پیتلکا (Michal Pitelka) انجام شد. آنها برای اولین بار از تجهیزاتی که در دهه ۳۰ میلادی مورد استفاده قرار می‌گرفت، استفاده کردند و موفق شدند دیواره شمالی آیگر را صعود کنند.
طرح اولیه این پروژه از سال ۹۹ توسط عکاس و فیلمساز ورزشی، توماس اولریخ (Thomas Ulrich) با هدف یادبود و احترام به تلاش فراوان هکمایر و همراهانش از طریق فیلمبرداری و ثبت تصاویر سیاه و سفید شکل گرفته بود.
توماس اولریخ پروژه خود را با اشتفان سیگریست و میخایل پیتلکا در میان گذاشت. و سپس با پشتیبانی شبکه تلویزیونی سوئیس SF DRS و کانال فرانسوی/آلمانی arte. تیم صعود که شامل کوهنورد حرفه‌ای و راهنمای کوهستان اشتفان سیگریست و کوهنورد برجسته میخال پیتلکا که هر دو در اینترلاکن و در پای دیواره آیگر زندگی می‌کردند و دیواره شمالی ایگر را بخوبی میشناختند، تشکیل شد.
میخایل پیتلکا (Michal Pitelka) سوئیسی در ژانویه سال ۱۹۹۲ بدون هیچ هیاهوی رسانه‌ای و در زمان کمتر از ۸ و نیم ساعت، به تنهایی دیواره شمالی آیگر را صعود کرده بود، و اشتفان سیگریست نیز بارها و بارها بروی رخ شمالی دیواره شمالی آیگر مسیرهای را صعود و بازگشایی کرده بود. سه صعود از آن صعودهای اشتفان از مسیر هکمایر انجام شده بود و او دیواره را بخوبی می‌شناخت. توماس اولریخ عکاس و فیلم‌بردار نیز همراه با دو نفر دیگر، تیم صعود را همراهی می‌کرد. پس همچی بظاهر مناسب بنظر میرسید.
اما آنها برای اجرای آن پروژه ، مجبور شدند سال‌ها منتظر بمانند. مشکل اصلی آنها فراهم کردن تجهیزات آن دوران و سازگارسازی و آزمون تجهیزاتی که در دهه ۱۹۳۰استفاده میشد بود.
تهیه تجهیزات قدیمی از جمله کفش‌های چرم دست‌دوز، کرمپون‌های دست‌ساز، لباس‌های کتان، طناب‌های نخی، کلنگ‌های صعود و پیمایش، کلاه‌های پشمی، کول‌های پشتی برزنتی و موارد دیگر، زمان و تدابیر زیادی برای ساخت و آماده‌سازی نیاز داشت.
آنها همچنین با کوهنوردان آلمانی و اتریشی، آندرل هکمایر و هاینریش هارر که عضوی از اولین تیم صعود کننده در سال ۱۹۳۸ بودند، دیدار و مصاحبه کردند و بارها و بارها فیلم‌ها و عکس‌های آنها را مرور کردند.
آنها حتی مجبور شدند به شرکت گریول برای ساخت کلنگ و کرمپون و کارابین‌های مورد استفاده آن زمان، مراجعه کنند و کمک بخواهند. بافت طناب‌های کنفی نیز توسط ماموت انجام شد و بسیاری از البسه‌ها نیز توسط کارگاه‌های دوخت محلی ساخته شدند.
تجهیزات دوران دهه ۳۰ آماده بود. کوهنوردان نیز آماده بودند اما در ماه‌های پیش از صعود نهایی، آنها مجبور شدند چندین بار صعود خود را به تعویق بیندازند، زیرا اغلب اوقات وضعیت آب و هوایی و شرایط مناسبی برای صعود دیواره آیگر موجود نبود.
در نهایت در پس از سه سال انتظار و در تابستان سال ۲۰۰۲ میلادی، دیواره شمالی ایگر توسط اشتفان سیگریست (Stephan Siegrist) و میخایل پیتلکا (Michal Pitelka) و با تجهیزات سال ۱۹۳۸ از مسیر هکمایر با موفقیت صعود و توسط توماس اولریخ (Thomas Ulrich) فیلمبرداری و عکس‌برداری شد. آن صعود به پاس و احترام به اراده و شجاعت پیشکسوتان و پیشگامان کوهنوردی چون آندرل هکمایر و هاینریش هارر و همراهانشان اجرا و به آنها اهدا شد.
در ادامه بخشی خلاصه شده از فیلم صعود ایگر به سبک پیشگامان دهه ۳۰ میلادی:
لینک فیلم این صعود در کانال آپارات
لینک فیلم صعود بازسازی شده در کانال یوتیوب
گردآوری و تدوین: امیر سعید احمدی
منبع تصاویر: سایت توماس اولریخ و اشتفان سیگریست
