کوه آیگر (Eiger)، با ارتفاع ۳۹۶۷ متر از سطح دریا، به همراه قله‌های مونش (Mönch) و یونگفراو (Jungfrau)، یکی از زیباترین سه‌گانه‌ها در آلپ را تشکیل می‌دهد. این کوه، که جزو کوههای بخش شمالی سلسله جبال اصلی آلپ محسوب میشود، اما به طور مستقیم در خط الرأس رشته کوههای بلندتر از ۴۰۰۰ متر قرار ندارد. با این حال، موقعیت ایگر در منطقه برن اوبرلند در قلمرو ایالت برن سوئیس، همجواری با دو کوه مونش و یونگفراو و به ویژه دیواره شمالی آیگر با داستان‌های مرتبط، آن را برای کوهنوردان، طبیعت‌دوستان و اسکی‌بازان و گردشگران جذاب کرده است.
زیبایی آیگر به همراه تاریخچه‌ای پر از چالش و خطر، این کوه را به یکی از مقاصد محبوب کوهنوردان در سراسر جهان تبدیل کرده است. در این مطلب، به کوه آیگر و قله آیگر (Eiger) و کوههای اطراف آن می‌پردازم. در مطلب دیگری، به دیواره شمالی آیگر نیز خواهم پرداخت.
آنچه در این مقاله خواهیم خواند:
مقدمه
از دوران طلایی آلپینیسم، آیگر به همراه ماترهورن و وترهورن، به نمادهایی از کوههای آلپ سوئیس بدل شده است. به ویژه دیواره شمالی آیگر، که مورد علاقه کوهنوردان است.اما بخشی از شهرت این کوه به دلیل قرار گرفتن این کوه در ارتفاعات دهکده کوهستانی گریندلوالد و قابل مشاهده بودن دیواره عظیم آیگر از این دهکده کوهستانی و زیبا و البته ایستگاه قطار کلاین شایدگ مربوط میشود.
خط قطار یونگفرا یوخ، که از طریق تونلی از داخل کوه آیگر عبور می‌کند، و ایستگاه قطار در گردنده یونگفراو یوخ با نمایی باور نکردنی از اقیانوس یخچال طبیعی آلچ از سال ۱۹۱۲ به عنوان یک جاذبه گردشگری محبوب در دنیا شناخته شده است.
کیلومترها پیست اسکی در ارتفاعات گریندلوالد و در دامنه‌های آیگر، به همراه تله‌کابین‌ها و تله‌سیژ‌های فراوان، این منطقه را به بهشتی زیبا را برای اسکی‌بازان در فصل زمستان و وجود امکانات گوناگون در فصول دیگر٬ دهکده کوهستانی گریندلوالد را به مکانی ایده‌آل و رویایی برای گردشگران تبدیل کرده است.
راینهولد مسنر کوهنورد نامدار ایتالیایی/ اتریشی از مخالفان سرسخت این ساخت و سازها در آلپ بشمار میرود.
موقعیت جغرافیایی
کوه آیگر، موقعیتی استثنایی در کانتون برن سوئیس دارد، نه تنها به دلیل دیواره شمالی خیره‌کننده‌اش که به سمت شمال غربی گسترده است، بلکه به خاطر نقشش در چشم‌انداز طبیعی و فرهنگی منطقه آلپ معروف است. این کوه که در جنوب غربی دهکده گریندلوالد و نزدیکی شهر اینترلاکن قرار گرفته، بخشی از منظره‌ای است که به خاطر مراتع سرسبز، جنگل‌های انبوه و رودخانه‌های زلالش شناخته میشود.
منطقه اطراف آیگر، به ویژه دره گریندلوالد، به عنوان یکی از زیباترین مناظر طبیعی اروپا تلقی میشود و چهار فصل سال میزبان فعالیت‌های گردشگری از جمله پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری کوهستانی و اسکی است.
دیواره‌ها و یال‌های این کوه، که از یخچال پایینی گریندلوالد تا قله میتلگی امتداد می‌یابند و دیواره شمال شرقی نیز در نمای شمالی ایگر قابل مشاهده است، به قله‌های جنوب غربی و جنوبی منتهی میشود که دیواره جنوب شرقی را تشکیل می‌دهند، و در جنوب شرقی آن، یخچال گریندلوالد/فیشر قرار دارد.
همسایگان آیگر
کوه ایگر توسط چندین کوه دیگر بلندتر از ۴۰۰۰ متر در اطراف خود احاطه شده است: در شرق توسط شرک هورن (۴۰۷۸ متر) و لاوتر اهورن (۴۰۴۲ متر)، در جنوب شرقی توسط کوه فیشرهورن (۴۰۴۹ متر)، و در جنوب غربی توسط مونش (۴۱۱۰ متر) که از ایگر توسط ایگریوخ‌های شمالی و جنوبی جدا می‌شوند.
کوه ایگر به همراه کوه مونش و کوه یونگفرا (۴۱۵۸ متر)، یک سه‌گانه مشهور را تشکیل می‌دهند که در آن، کوه ایگر نقطه شمال شرقی و یونگفرا نقطه جنوب غربی را تشکیل می‌دهند.
در سمت جنوب دیواره ایگر، یعنی در فلات لومباردیا یکی از عظیمترین یخچال‌های طبیعی اروپا و سلسله جبال آلپ بنام ( آلچ گلتچر) با نما و وسعتی بینظیر واقع شده است. دسترسی به این یخچال طبیعی از طریق خط قطار یونگفراوو یوخ امکانپذیر است.
از سال ۲۰۰۱، ایگر جزو مناطق میراث جهانی یونسکو شناخته شده است.
منشا نام آیگر
منشأ نام آیگر و داستان‌های مربوط به آن متفاوت است. برخی معتقدند که این نام از کلمه لاتین «acer» به معنای «تیز» یا «نوک‌تیز» گرفته شده است. تفسیر دیگر به نوشتار قدیمی‌تر Heiger اشاره دارد، که از اصطلاح لهجه‌ای «dr hej Ger» گرفته شده است. تفسیر محلی به شباهت نام آن با اوگر، جانور افسانه‌ای شبیه به انسان، اشاره دارد. داستان «ایگر-مونش-یونگفراو» روایت می‌کند که ایگر (اوگر) می‌خواست دست به یونگفراو (باکره جوان) بزند، اما توسط مونش (راهب) متوقف شد.
مسیر های صعود به قله آیگر
برای صعود به قله آیگر مسیرهای مختلفی وجود دارد که هر کدام از آن مسیرها به نوبه خود افتخاری محسوب میشود.
| مسیر | دشواری | مدت زمان (ساعت) | نقطه شروع |
|---|---|---|---|
| یال شمال شرقی معروف به (تیغه میتلگی) | S (دشوار) | ۴–۵ | پناهگاه میتله‌گی (۳۳۵۵ متر) |
| دیواره جنوبی | ZS (بسیار دشوار) | ۵–۶ | کلبه مونش‌یوخ (۳۶۵۷ متر) |
| دیواره جنوب شرقی | ZS (بسیار دشوار) | ۶–۸ | ایستگاه یخچال ایگر (۲۳۲۰ متر) |
| دیواره جنوب غربی | SS (خیلی دشوار) | ۱۰–۱۲ | ایستگاه دریای یخ ایس‌میر (۳۱۵۹ متر) |
| دیواره غربی | AS (بسیار دشوار), VI | ۹–۱۱ | ایستگاه یخچال ایگر (۲۳۲۰ متر) |
| یال غربی (مسیر معمول) | ZS, تا III، بیشتر II | ۹–۱۲ | ایستگاه یخچال ایگر (۲۳۲۰ متر) |
نخستین صعودها
نخستین صعود موفقیت‌آمیز به قله ایگر توسط راهنمایان کوهستان محلی، کریستین آلمر و پیتر بوهرن، به همراه مهمان ایرلندی‌شان، چارلز بارینگتون، در ۱۱ آگوست ۱۸۵۸ از طریق دامنه غربی و از راه ونگرنالپ انجام شد.
در سال ۱۸۶۴ در یک رویداد و رقابت تاریخی، لوسی واکر به عنوان نخستین زن به قله این کوه از طریق دامنه غربی صعود کرد. واکر توسط راهنمایان محلی همراهی میشد.
در سال ۱۹۳۸، یک تیم متشکل از کوهنوردان آلمانی به نام آندرل هکمایر و لودویگ ورگ و اتریشی‌های فریتز کاسپارک و هاینریچ هارر، نخستین صعود مستقیم را از دیواره شمالی ایگر با موفقیت به اتمام رساندند و در این راه، یکی از چالش‌برانگیزترین مسیرهای صعود به این کوه را انجام دادند.
| تاریخ | صعودکنندگان | مسیر صعود | یادداشت‌ها |
|---|---|---|---|
| ۱۸۵۸ | کریستین آلمر، پیتر بوهرن، چارلز بارینگتون | دامنه غربی از راه ونگرنالپ | نخستین صعود موفقیت‌آمیز به قله ایگر |
| ۱۸۶۴ | لوسی واکر به همراه راهنمایان محلی | دامنه غربی از راه ونگرن الپ | نخستین زن صعودکننده به قله ایگر |
| ۱۸۷۱ | ویلیام ای. بی. کولیدج، کریستین آلمر و به همراه راهنمایان محلی | رشته کوههای جنوب غربی | |
| ۱۸۷۴ | جی.دبلیو. هارتلی، پیتر روبی، پیتر کافمن | یال میتل لگی (شمال شرقی) | اولین تلاش ناموفق برای صعود |
| ۱۸۷۶ | جورج ای. فاستر، هانس باومن، اولریش روبی | یال جنوبی | نخستین صعود از طریق یال جنوبی |
| ۱۸۷۸ | پل مونتادون، مکس مولر، آ. روبین، و رودولف ویس | یال جنوبی | اولین صعود بدون راهنما |
| ۱۸۸۴ | آلویس پولینگر، اولریش آلمر، جی. استافورد اندرسون | مسیر مستقیم از سمت جنوبی از طریق گردنه ایگریوخ | |
| ۱۸۹۰ | میدندورف، اولریش کافمن، کریستین یوسی | مسیر مستقیم از سمت جنوبی از طریق گردنه ایگریوخ | نخستین صعود زمستانی |
| ۱۸۸۰ | یوزف ایمبودن، یوزف ماری بینر، پرسی دبلیو. توماس | یال میتل لگی | تلاش برای صعود |
| ۱۸۸۵ | الکساندر بورگنر، موریتز فون کوفنر | یال میتل لگی | صعود از طریق یال میتل لگی و اولین فرود موفقیت‌آمیز |
| ۱۹۳۲ | هانس لاپر، آلفرد زورشر، یوزف کنوبل، الکساندر گراون | دیواره شمال شرقی | نخستین بار بدون استفاده از ابزار مصنوعی و در طی یک روز |
| ۱۹۳۷ | اتو ایدنشینک، ارنست مولر | دیواره جنوبی | یکی از نخستین صعودهای تاریخی به دیواره جنوبی |
| ۱۹۳۸ | آندرل هکمایر، لودویگ ورگ، فریتز کاسپارک، هاینریچ هارر | دیواره شمالی | نخستین صعود مستقیم از دیواره شمالی با موفقیت |
چالش‌ها و تلفات
کوه آیگر نه تنها به دلیل صعودهای موفقیت‌آمیز بلکه به خاطر تلفاتی که در طول سال‌ها رخ داده، شناخته شده است.
تا سال ۲۰۱۱، ۶۹ نفر در این کوه جان باخته‌اند که حداقل ۵۲ نفر آن‌ها در دیوار شمالی بوده‌اند. یادبودی بین ایستگاه‌های کلاین شایدگ و یخچال ایگر به افتخار این جانباختگان ایجاد شده است.
توضیحات تکمیلی صعودها
نخستین صعود موفقیت‌آمیز به قله ایگر توسط راهنمایان کوهستان محلی، کریستین آلمر و پیتر بوهرن، به همراه مهمان ایرلندی‌شان، چارلز بارینگتون، در ۱۱ آگوست ۱۸۵۸ از طریق دامنه غربی و از راه ونگرنالپ انجام شد.
در سال ۱۸۶۴ در یک رویداد و رقابت تاریخی، لوسی واکر به عنوان نخستین زن به قله این کوه از طریق دامنه غربی صعود کرد. واکر توسط راهنمایان محلی همراهی میشد.
در ۱۴ ژوئیه ۱۸۷۱، ویلیام ای. بی. کولیدج به همراه کریستین آلمر و دیگر راهنمایان، اولین صعود از طریق رخ جنوب غربی را انجام دادند.
اولین تلاش ناموفق برای صعود به قله ایگر از طریق یال میتل لِگی (شمال شرقی) توسط کوهنوردان انگلیسی جی.دبلیو. و اف.سی. هارتلی با کمک راهنمایان سوئیسی پیتر روبی و پیتر کافمن در ۶ ژوئیه سال ۱۸۷۴ انجام شد.
نخستین صعود از طریق یال جنوبی کوه ایگر در ۳۱ ژوئیه سال ۱۸۷۶ توسط کوهنورد بریتانیایی جورج ای. فاستر با کمک راهنمایان کوهستان سوئیس، هانس باومن و اولریش روبی، انجام گرفت.
در ماه اوت سال ۱۸۷۸، گروهی چهارنفره متشکل از پل مونتادون، مکس مولر، آ. روبین، و رودولف ویس اولین صعود بدون راهنما را انجام دادند.
در ۶ اوت سال ۱۸۸۴، آلویس پولینگر و اولریش آلمر راهنمایان کوهنوردی از شهر سن نیکلاوس کشور سوئیس به همراه مهمانشان، جی. استافورد اندرسون، یک مسیر مستقیم از سمت جنوبی کوه ایگر و از طریق گردنه ایگریوخ را به اتمام رساندند.
در سال ۱۸۹۰، قله کوه ایگر برای نخستین بار در فصل زمستان توسط کوهنورد انگلیسی بنام میدندورف به همراه راهنمایان محلی بنام اولریش کافمن و کریستین یوسی، صعود شد.
در سال ۱۸۸۰، راهنمایان یوزف ایمبودن و یوزف ماری بینر از شهر سنت نیکلاوس به همراه پرسی دبلیو. توماس، تلاشی دیگر برای صعود از طریق یال میتل لگی انجام دادند.
در سال ۱۸۸۵، گروهی به رهبری الکساندر بورگنر و شامل مهمان اتریشی موریتز فون کوفنر، از طریق یال میتل لگی صعود کردند و دو روز بعد، همین تیم اولین فرود موفقیت‌آمیز از میتله‌لِگی را انجام داد.
راهنمایان سوئیسی هانس لاپر و آلفرد زورشر به همراه یوزف کنوبل از سنت نیکلاوس و الکساندر گراون از زرمات، در ۲۰ اوت ۱۹۳۲، دیواره شمال شرقی ایگر را برای نخستین بار بدون استفاده از هیچ ابزار مصنوعی و در طی یک روز صعود کردند. لاپر در مقاله‌ای که در روزنامه ولکس استیمه منتشر شد نوشت: «صعود دیواره شمالی از سه‌گانه معروف ایگر-مونش-یونگفرا موفقیت‌آمیز بود. الکساندر گراون و استادش یوزف کنوبل ما را با شور و اشتیاق فراوانی راهنمایی کردند، اشتیاقی که با افزایش دشواری‌های مسیر، افزایش می‌یافت و رفتارشان سرشار از خودگذشتگی بود.» هاینریچ هارر نیز در همان زمان اشاره می‌کند که این صعود به عنوان آخرین دستاورد بزرگ اولیه با سبک کلاسیک، توسط تیمی از بهترین راهنمایان سوئیسی انجام شد. امروزه، این مسیر به نام مسیر لاپر شناخته میشود، که از میان قسمتی به نام ایسفلد با شیب ۵۵ درجه عبور می‌کند و دارای درجه سختی V است.
در سال ۱۹۳۷، کوهنوردان آلمانی به نام اتو ایدنشینک و ارنست مولر با صعود دیواره جنوبی ایگر، یکی از نخستین صعودهای تاریخی به این کوه را ثبت کردند. همان سال ۱۹۳۷، پیشگام اسکی آرنولد لون و سه همراه سوئیسی‌اش، اولین صعود اسکی به ایگر را از طریق یخچال شمالی به سوی قله تکمیل کردند.
در سال ۱۹۳۸، یک تیم متشکل از کوهنوردان آلمانی به نام آندرل هکمایر و لودویگ ورگ و اتریشی‌های فریتز کاسپارک و هاینریچ هارر، نخستین صعود مستقیم را از دیواره شمالی ایگر با موفقیت به اتمام رساندند و در این راه، یکی از چالش‌برانگیزترین مسیرهای صعود به این کوه را انجام دادند.
گردآوری و ترجمه و تدوین:امیر سعید احمدی
